Geoparki
to obszary zawierające pojedyncze lub mozaikowo rozłożone obiekty
o wybitnych walorach geologicznych, wartościowe dla geoturystyki i
edukacji, które zostały udokumentowane w drodze przeprowadzonej
inwentaryzacji i oceny. Na terenie województwa lubuskiego znajduje
się jeden z niewielu krajowych geoparków. Jest to Łuk Mużakowa.
Łuk Mużakowa jest najlepiej zbadaną na świecie spiętrzoną moreną czołową. Łuk, wygięty ku północy w kształcie podkowy, rozciąga się od miejscowości Tuplice przez Trzebiel po Łęknicę. Dzieli go symetrycznie Nysa Łużycka tworząc w rejonie Łęknicy przełom rzeki z tarasami. Te tarasy zostały zostały w I połowie XIX w. zagospodarowane w nadzwyczajny sposób poprzez stworzenie największego w środkowej Europie parku krajobrazowego w stylu angielskim.
Łuk Mużakowa to pierwszy obszar w Polsce, który w 2003r. otrzymał certyfikat Ministerstwa Środowiska nadając rangę Geoparku Krajowego. Nadanie tej rangi wynika z występowania na tym obszarze miejsc o specjalnym znaczeniu dla nauk o Ziemi, czyli tzw. geotopów. Po polskiej stronie Łuku rozpoznano i udokumentowano 34 geotopy. Powierzchnia Geoparku Łuk Mużakowa pokrywa się z zasięgiem Parku Krajobrazowego o tej samej nazwie. Wyróżnikiem tego obszaru są wysokie walory przyrody nieożywionej, pozostałości techniczne po kopalni węgla brunatnego „Babina”, lekcje geografii fizycznej w terenie, fantastyczne formy erozyjne, kolorowe jeziorka, zażelazione bulgoczące źródełka.
Ciekawe formy rzeźby terenu stanowią rowy wietrzeniowe, tzw. gizery, powstałe w wyniku powolnego utleniania odsłaniających się na powierzchni terenu wychodni warstw węgla brunatnego.
Górnicza przeszłość obszaru Łuku Mużakowa przyczyniła się do powstania największego w Polsce zespołu sztucznych zbiorników wodnych, zwanych pojezierzem antropogenicznym. Ich największe skupiska występują w rejonie Łęknicy, Chwaliszowic, Trzebiela i Tuplic. Jeziora powstały w dawnych wyrobiskach poeksploatacyjnych. Ich cechą charakterystyczną jest stale zmieniająca się barwa wód, niespotykane formy ukształtowania terenu oraz bogactwo florystyczne otoczenia. Kolorowe akweny wodne pojezierza antropogenicznego pełnią jedynie funkcję turystyczno-naukową. W całym regionie zachowało się około 110 zbiorników wodnych a najstarsze z nich liczą około 100 lat. Z powodu nietypowego chemizmu wód obszaru Łuk Mużakowa, tylko niektóre z nich mogą być wykorzystywane w celach gospodarczo-turystycznych.
Prócz tego, oczywiście występuje przyroda ożywiona oraz chronione obiekty dziedzictwa kulturowego. Z wielu zabytków architektonicznych, które się zachowały na tym obszarze, szczególnie cenne są obiekty związane z dawną kulturą łużycką. Przykładem typowego budownictwa serbskiego jest znajdujący się we wsi Buczyny prywatny Skansen Łużycki. Interesujące są również chaty łużyckie i zabudowania gospodarcze z wykorzystaniem głazów narzutowych (szczególnie w Żarkach Wielkich oraz kościół w Niwicy).
Pochodzenie: www.lukmuzakowa.com.pl
Łuk Mużakowa jest najlepiej zbadaną na świecie spiętrzoną moreną czołową. Łuk, wygięty ku północy w kształcie podkowy, rozciąga się od miejscowości Tuplice przez Trzebiel po Łęknicę. Dzieli go symetrycznie Nysa Łużycka tworząc w rejonie Łęknicy przełom rzeki z tarasami. Te tarasy zostały zostały w I połowie XIX w. zagospodarowane w nadzwyczajny sposób poprzez stworzenie największego w środkowej Europie parku krajobrazowego w stylu angielskim.
Łuk Mużakowa to pierwszy obszar w Polsce, który w 2003r. otrzymał certyfikat Ministerstwa Środowiska nadając rangę Geoparku Krajowego. Nadanie tej rangi wynika z występowania na tym obszarze miejsc o specjalnym znaczeniu dla nauk o Ziemi, czyli tzw. geotopów. Po polskiej stronie Łuku rozpoznano i udokumentowano 34 geotopy. Powierzchnia Geoparku Łuk Mużakowa pokrywa się z zasięgiem Parku Krajobrazowego o tej samej nazwie. Wyróżnikiem tego obszaru są wysokie walory przyrody nieożywionej, pozostałości techniczne po kopalni węgla brunatnego „Babina”, lekcje geografii fizycznej w terenie, fantastyczne formy erozyjne, kolorowe jeziorka, zażelazione bulgoczące źródełka.
Ciekawe formy rzeźby terenu stanowią rowy wietrzeniowe, tzw. gizery, powstałe w wyniku powolnego utleniania odsłaniających się na powierzchni terenu wychodni warstw węgla brunatnego.
Górnicza przeszłość obszaru Łuku Mużakowa przyczyniła się do powstania największego w Polsce zespołu sztucznych zbiorników wodnych, zwanych pojezierzem antropogenicznym. Ich największe skupiska występują w rejonie Łęknicy, Chwaliszowic, Trzebiela i Tuplic. Jeziora powstały w dawnych wyrobiskach poeksploatacyjnych. Ich cechą charakterystyczną jest stale zmieniająca się barwa wód, niespotykane formy ukształtowania terenu oraz bogactwo florystyczne otoczenia. Kolorowe akweny wodne pojezierza antropogenicznego pełnią jedynie funkcję turystyczno-naukową. W całym regionie zachowało się około 110 zbiorników wodnych a najstarsze z nich liczą około 100 lat. Z powodu nietypowego chemizmu wód obszaru Łuk Mużakowa, tylko niektóre z nich mogą być wykorzystywane w celach gospodarczo-turystycznych.
Prócz tego, oczywiście występuje przyroda ożywiona oraz chronione obiekty dziedzictwa kulturowego. Z wielu zabytków architektonicznych, które się zachowały na tym obszarze, szczególnie cenne są obiekty związane z dawną kulturą łużycką. Przykładem typowego budownictwa serbskiego jest znajdujący się we wsi Buczyny prywatny Skansen Łużycki. Interesujące są również chaty łużyckie i zabudowania gospodarcze z wykorzystaniem głazów narzutowych (szczególnie w Żarkach Wielkich oraz kościół w Niwicy).
- brak podpisu