Wicina
to wieś położona w powiecie żarskim, w gminie Jasień. Stanowisko
archeologiczne obejmuje osadę obronną pochodzącą z kręgu kultury
łużyckiej z okresu halsztackiego.
Pierwsze wzmianki o przypadkowych odkryciach na tym terenie ozdób z brązu pojawiły się w XIX w. W 1966r. rozpoczęto systematyczne badania wykopaliskowe, które prowadzi się do dzisiaj w letnich sezonach. Początkowo prace ograniczały się do terenu obejmującego majdan osady. W trakcie prowadzonych w Wicinie wykopalisk zbadano również cmentarzysko, w którym odkryto ok.500 grobów. Prace wykopaliskowe w promieniu 15 km przyniosły odkrycie i rozpoznanie mikroregionu osadniczego złożonego z osady obronnej i pięciu koncentracji osadniczych. Łącznie odkryto w tym rejonie około 200 punktów osadniczych, z których większość była osadami okresowymi.
Osada powstała na piaszczystej wydmie otoczonej bagnami i podmokłymi łąkami w pradolinie rzeki Lubszy. Początkowo była osadą otwartą, którą broniło naturalne położenie. Umiejętność produkcji brązu prowadziła do znacznego wzbogacenia się tamtejszej ludności. Konieczność utrzymania obrony doprowadziła do powstania wału drewniano-ziemnego w VII w. p.n.e. Pod koniec VI w. p.n.e. rozpoczęto przebudowę i wzmocnienie wałów obronnych. Nowy został zbudowany w 75%. Jego wysokość wynosiła 6 m a szerokość 10 m u podstawy. Wykonany był w postaci skrzyń z drewnianych bali. Ustawione były na rusztowaniu z wielkich drzew układanych na przemian w dwóch warstwach, wzmocnionym wbijanymi słupami. Skrzynie wypełniały kamienie, glina i piasek. Po zewnętrznej stronie wału były wbite ukośne zapory i zasieki. W czwartej, nieprzebudowanej części, zachował się pierwotny wał, niższy i węższy. Odcinek ten nie został przebudowany z powodu najazdu Scytów na osadę.
Osada została najechana przez Scytów. Świadczą o tym pozostałości broni na terenie osady. Została zdobyta przez najeźdźców a tamtejsza ludność dostała się do niewoli i częściowo wymordowana. W trakcie wykopaliskowych prac odkryto w zgliszczach szkielety kobiet, dzieci oraz starszych mężczyzn. Prawdopodobnie napad miał miejsce w dzień i zupełnie zaskoczył osadników, gdyż przy ich szczątkach znaleziono osobiste ozdoby. Mieszkańcy nie zdążyli przygotować się do obrony bądź nie mogli się bronić. Brakuje bowiem śladów walki czy ciał najeźdźców. Osada została całkowicie spalona.
Pożar uchronił przed grabieżą liczne przedmioty codziennego użytku. Najliczniejszą grupę tworzą naczynia oraz ich ułamki. Najważniejsze jednak są urządzenia i narzędzia służące do wytopu metalu i jego obróbki. Są to m.in. gliniane łyżki i tygle odlewnicze, ułamki form odlewniczych, jedyny odkryty w Polsce egzemplarz młota kowalskiego z okresu halsztackiego, rogowy młoteczek cyzelerski, zestaw przecinaków i dłut. Bogaty jest także zbiór przedmiotów z brązu i żelaza: naszyjniki, szpile, bransolety, naramienniki, spiralki z drutu, guzy, wisiorki, paciorki i inne drobne wyroby. W osadzie znaleziono również figurki i wisiorki z brązu przedstawiające ludzi i zwierzęta. Ponadto na uwagę zasługują także: żelazne noże, płaskie kamienie żarnowe o rozcieracze do ziaren, brązowy sierp, ciężarki tkackie, przęśliki, rylce, szydła i igły.
Wszystkie eksponaty można podziwiać w Muzeum Archeologicznym Środkowego Nadodrza w Świdnicy.
Pochodzenie: www.wikipedia.pl
Pierwsze wzmianki o przypadkowych odkryciach na tym terenie ozdób z brązu pojawiły się w XIX w. W 1966r. rozpoczęto systematyczne badania wykopaliskowe, które prowadzi się do dzisiaj w letnich sezonach. Początkowo prace ograniczały się do terenu obejmującego majdan osady. W trakcie prowadzonych w Wicinie wykopalisk zbadano również cmentarzysko, w którym odkryto ok.500 grobów. Prace wykopaliskowe w promieniu 15 km przyniosły odkrycie i rozpoznanie mikroregionu osadniczego złożonego z osady obronnej i pięciu koncentracji osadniczych. Łącznie odkryto w tym rejonie około 200 punktów osadniczych, z których większość była osadami okresowymi.
Osada powstała na piaszczystej wydmie otoczonej bagnami i podmokłymi łąkami w pradolinie rzeki Lubszy. Początkowo była osadą otwartą, którą broniło naturalne położenie. Umiejętność produkcji brązu prowadziła do znacznego wzbogacenia się tamtejszej ludności. Konieczność utrzymania obrony doprowadziła do powstania wału drewniano-ziemnego w VII w. p.n.e. Pod koniec VI w. p.n.e. rozpoczęto przebudowę i wzmocnienie wałów obronnych. Nowy został zbudowany w 75%. Jego wysokość wynosiła 6 m a szerokość 10 m u podstawy. Wykonany był w postaci skrzyń z drewnianych bali. Ustawione były na rusztowaniu z wielkich drzew układanych na przemian w dwóch warstwach, wzmocnionym wbijanymi słupami. Skrzynie wypełniały kamienie, glina i piasek. Po zewnętrznej stronie wału były wbite ukośne zapory i zasieki. W czwartej, nieprzebudowanej części, zachował się pierwotny wał, niższy i węższy. Odcinek ten nie został przebudowany z powodu najazdu Scytów na osadę.
Osada została najechana przez Scytów. Świadczą o tym pozostałości broni na terenie osady. Została zdobyta przez najeźdźców a tamtejsza ludność dostała się do niewoli i częściowo wymordowana. W trakcie wykopaliskowych prac odkryto w zgliszczach szkielety kobiet, dzieci oraz starszych mężczyzn. Prawdopodobnie napad miał miejsce w dzień i zupełnie zaskoczył osadników, gdyż przy ich szczątkach znaleziono osobiste ozdoby. Mieszkańcy nie zdążyli przygotować się do obrony bądź nie mogli się bronić. Brakuje bowiem śladów walki czy ciał najeźdźców. Osada została całkowicie spalona.
Pożar uchronił przed grabieżą liczne przedmioty codziennego użytku. Najliczniejszą grupę tworzą naczynia oraz ich ułamki. Najważniejsze jednak są urządzenia i narzędzia służące do wytopu metalu i jego obróbki. Są to m.in. gliniane łyżki i tygle odlewnicze, ułamki form odlewniczych, jedyny odkryty w Polsce egzemplarz młota kowalskiego z okresu halsztackiego, rogowy młoteczek cyzelerski, zestaw przecinaków i dłut. Bogaty jest także zbiór przedmiotów z brązu i żelaza: naszyjniki, szpile, bransolety, naramienniki, spiralki z drutu, guzy, wisiorki, paciorki i inne drobne wyroby. W osadzie znaleziono również figurki i wisiorki z brązu przedstawiające ludzi i zwierzęta. Ponadto na uwagę zasługują także: żelazne noże, płaskie kamienie żarnowe o rozcieracze do ziaren, brązowy sierp, ciężarki tkackie, przęśliki, rylce, szydła i igły.
Wszystkie eksponaty można podziwiać w Muzeum Archeologicznym Środkowego Nadodrza w Świdnicy.
- WIKIPEDIA