Trzebiechów
to wieś położona w południowo-wschodniej części województwa
lubuskiego, w odległości ok. 40 km od Zielonej Góry.
Przybywających tutaj nielicznie turystów urzeka atmosfera
miejscowości, malowniczo położonej w pradolinie Odry.
Spostrzegawcze oko uchwyci ślady dawnej świetności.
Najstarsza wzmianka z 1308r. informuje o przynależności miejscowego kościoła do diecezji poznańskiej. W 1442r. wieś nadano rodzinie von Troschke. Przez 200 lat Trzebiechów był miastem (1707-1905). W początkach XX w. z ośrodka o znaczeniu rzemieślniczym przekształcił się w miejscowość uzdrowiskową. W latach 1903-1905 z inicjatywy księżnej Marii Aleksandry von Reuss wzniesiono w nim sanatorium. Wystrój i wyposażenie wnętrz zaprojektował, pozyskany do tego przedsięwzięcia staraniem księżnej, Henry van der Velde.
Henry van der Velde był jednym z czołowych twórców i teoretyków secesji. Był uniwersalnym artystą. W swoim długim i twórczym życiu (1863-1957) zajmował się nie tylko architekturą, ale również rzemiosłem artystycznym. Projektował meble, szklenia, stolarkę, naczynia, biżuterię, świeczniki, aplikacje, grafikę, liternictwo, plakaty, opakowania wyrobów przemysłowych, ornamenty obić i desenie materiałów odzieżowych. Nadawał linii dominujące znaczenie, podporządkowując ornamentykę perfekcji konstrukcji.
Rok przed rozpoczęciem budowy sanatorium, Henry van de Velde przybył do Weimaru, gdzie został zatrudniony w 1902r. na tamtejszym dworze jako doradca. Założył tam Szkołę Rzemiosła Artystycznego. Z pewnością fakt, iż ówczesna właścicielka Trzebiechowa była skoligacona z dworem w Weimarze, odegrał rolę w podjęciu się przez Henry'ego van de Velde pracy nad projektowaniem wnętrz w powstającym sanatorium.
Wzniesiony staraniem właścicielki Trzebiechowa kompleks sanatoryjny, w krótkim czasie po jego powstaniu podupadł i został przekształcony w wiejską szkołę z internatem. Po I wojnie światowej, gdy wśród miejscowej ludności nastąpiło nasilenie zachorowań na gruźlicę, powrócono do pierwotnej idei uzdrowiska.
Po II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. Do 1965r. dawne sanatorium było użytkowane zgodnie z jego pierwotną funkcją jako sanatorium przeciwgruźlicze. Następnie zorganizowano w nim oddział dla nerwowo chorych i rekonwalescentów Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Zielonej Górze. Od 1974r. mieści się tu Dom Pomocy Społecznej.
Pochodzenie: www.henryvandevelde.pl
Najstarsza wzmianka z 1308r. informuje o przynależności miejscowego kościoła do diecezji poznańskiej. W 1442r. wieś nadano rodzinie von Troschke. Przez 200 lat Trzebiechów był miastem (1707-1905). W początkach XX w. z ośrodka o znaczeniu rzemieślniczym przekształcił się w miejscowość uzdrowiskową. W latach 1903-1905 z inicjatywy księżnej Marii Aleksandry von Reuss wzniesiono w nim sanatorium. Wystrój i wyposażenie wnętrz zaprojektował, pozyskany do tego przedsięwzięcia staraniem księżnej, Henry van der Velde.
Henry van der Velde był jednym z czołowych twórców i teoretyków secesji. Był uniwersalnym artystą. W swoim długim i twórczym życiu (1863-1957) zajmował się nie tylko architekturą, ale również rzemiosłem artystycznym. Projektował meble, szklenia, stolarkę, naczynia, biżuterię, świeczniki, aplikacje, grafikę, liternictwo, plakaty, opakowania wyrobów przemysłowych, ornamenty obić i desenie materiałów odzieżowych. Nadawał linii dominujące znaczenie, podporządkowując ornamentykę perfekcji konstrukcji.
Rok przed rozpoczęciem budowy sanatorium, Henry van de Velde przybył do Weimaru, gdzie został zatrudniony w 1902r. na tamtejszym dworze jako doradca. Założył tam Szkołę Rzemiosła Artystycznego. Z pewnością fakt, iż ówczesna właścicielka Trzebiechowa była skoligacona z dworem w Weimarze, odegrał rolę w podjęciu się przez Henry'ego van de Velde pracy nad projektowaniem wnętrz w powstającym sanatorium.
Wzniesiony staraniem właścicielki Trzebiechowa kompleks sanatoryjny, w krótkim czasie po jego powstaniu podupadł i został przekształcony w wiejską szkołę z internatem. Po I wojnie światowej, gdy wśród miejscowej ludności nastąpiło nasilenie zachorowań na gruźlicę, powrócono do pierwotnej idei uzdrowiska.
Po II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. Do 1965r. dawne sanatorium było użytkowane zgodnie z jego pierwotną funkcją jako sanatorium przeciwgruźlicze. Następnie zorganizowano w nim oddział dla nerwowo chorych i rekonwalescentów Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w Zielonej Górze. Od 1974r. mieści się tu Dom Pomocy Społecznej.
- brak podpisu