Trzebiechów
to wieś położona w południowo-wschodniej części województwa
lubuskiego, w odległości ok. 40 km od Zielonej Góry.
Przybywających tutaj nielicznie turystów urzeka atmosfera
miejscowości, malowniczo położonej w pradolinie Odry.
Spostrzegawcze oko uchwyci ślady dawnej świetności.
Najstarsza
wzmianka z 1308r. informuje o przynależności miejscowego kościoła
do diecezji poznańskiej. W 1442r. wieś nadano rodzinie von
Troschke. Przez 200 lat Trzebiechów był miastem (1707-1905). W
początkach XX w. z ośrodka o znaczeniu rzemieślniczym
przekształcił się w miejscowość uzdrowiskową. W latach
1903-1905 z inicjatywy księżnej Marii Aleksandry von Reuss
wzniesiono w nim sanatorium. Wystrój i wyposażenie wnętrz
zaprojektował, pozyskany do tego przedsięwzięcia staraniem
księżnej, Henry van der Velde.
Henry
van der Velde był jednym z czołowych twórców i teoretyków
secesji. Był uniwersalnym artystą. W swoim długim i twórczym
życiu (1863-1957) zajmował się nie tylko architekturą, ale
również rzemiosłem artystycznym. Projektował meble, szklenia,
stolarkę, naczynia, biżuterię, świeczniki, aplikacje, grafikę,
liternictwo, plakaty, opakowania wyrobów przemysłowych, ornamenty
obić i desenie materiałów odzieżowych. Nadawał linii dominujące
znaczenie, podporządkowując ornamentykę perfekcji konstrukcji.
Rok
przed rozpoczęciem budowy sanatorium, Henry van de Velde przybył do
Weimaru, gdzie został zatrudniony w 1902r. na tamtejszym dworze jako
doradca. Założył tam Szkołę Rzemiosła Artystycznego. Z
pewnością fakt, iż ówczesna właścicielka Trzebiechowa była
skoligacona z dworem w Weimarze, odegrał rolę w podjęciu się
przez Henry'ego van de Velde pracy nad projektowaniem wnętrz w
powstającym sanatorium.
Wzniesiony
staraniem właścicielki Trzebiechowa kompleks sanatoryjny, w krótkim
czasie po jego powstaniu podupadł i został przekształcony w
wiejską szkołę z internatem. Po I wojnie światowej, gdy wśród
miejscowej ludności nastąpiło nasilenie zachorowań na gruźlicę,
powrócono do pierwotnej idei uzdrowiska.
Po
II wojnie światowej majątek przejął Skarb Państwa. Do 1965r.
dawne sanatorium było użytkowane zgodnie z jego pierwotną funkcją
jako sanatorium przeciwgruźlicze. Następnie zorganizowano w nim
oddział dla nerwowo chorych i rekonwalescentów Wojewódzkiego
Szpitala Specjalistycznego w Zielonej Górze. Od 1974r. mieści się
tu Dom Pomocy Społecznej.