Najstarsza
wzmianka o Osieku pochodzi z 1708r. i potwierdza jego przynależność
lenną do państwa stanowego Brody. W XVIII w. miejscowość była
wymieniana razem z innymi jako własności lenna rodziny von
Dallwitz, rodu związanego z Dolnymi Łużycami. Dzieje rodziny
Dallwitzów nie są dokładnie znane. Przed 1783r. Osieckie dobra
nabył pułkownik von Strobschütz, a w roku 1792 ich właścicielem
został szambelan von Seld, który cztery lata później odsprzedał
majątek Johannowi Christopowi Gärtnerowi. Na początku XIX w.
nastąpiła parcelacja majętności. Ziemie nabyło 18 gospodarzy z
Osieka i 10 z Raszyna. Część dworska została zakupiona przez
Friedricha, który przebudował dwór po katastrofie budowlanej. W
ramach tej przebudowy, w części zachodniej wzniesiono parterową
przybudówkę przykrytą płaskim dachem. Wówczas zlikwidowano też
pierwotny wystrój fasady. Do czasów wojny Osiek należał do
powiatu gubińskiego, następnie stał się częścią powiatu
lubskiego.
Usytuowany
na niewielkim wzniesieniu, dwór z parkiem krajobrazowym oraz
zabudowania folwarczne, które zamykały prostokątne podwórze z
trzech stron, tworzył założenie przestrzenne o planie zbliżonym
do trapezu. Do zespołu od strony wschodniej i zachodniej prowadziły
aleje kasztanowców. Wieś Osiek o planie owalnicy była skupiona
wokół tegoż założenia. Z zabudowań folwarku do dziś zachowały
się pojedyncze budynki. Dwór, niezagospodarowany po 1945r. zmienił
się stopniowo w ruinę.
Dwór
jest założony na rzucie wydłużonego prostokąta z dwiema
cylindrycznymi basztami wtopionymi w naroża wschodniego boku oraz
dwiema wolnostojącymi basztami na planie koła po stronie
zachodniej. Od strony zachodniej do budynku przylega późniejsza
dobudówka na planie prostokąta. Budynek jest w całości
podpiwniczony. Bryła obiektu była dwukondygnacyjna z
jednokondygnacyjną przybudówką. Baszty po stronie zachodniej były
parterowe, wschodnie trzykondygnacyjne nakryte dachem w formie
stożka. Elewacje pierwotne były tynkowane. Budynek stał na cokole,
w poziomie kondygnacje dzielił gzyms koronowy. Prostokątne otwory
okienne ujęte były w opaski, zwieńczone prostymi naczółkami na
wspornikach. Pod oknami parteru mieściły się prostokątne płyciny.
Dziesięcioosiowa fasada była zwrócona w kierunku północnym, w
trzeciej osi od wschodu mieściła wejście główne. Elewacja
południowa- ogrodowa, zakomponowana jako śmioosiowa, posiadała dwa
wejścia- w osi czwartej i ostatniej licząc od zachodu. Gładkie
elewacje baszt z prostokątnymi otworami okiennymi, były zdobione
jedynie szerokim gzymsem profilowanym.